Το δυστύχημα στα Τέμπη
δεν ήταν ούτε θυσία, ούτε ευκαιρία
Άρθρο του Χρήστου Παπαθεοδώρου
Προέδρου Περιφερειακού Συμβουλίου Α.Μ.Θ.
Ήταν 28 Φεβρουαρίου, όταν έγινε το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Από τότε έως και σήμερα, η δημόσια συζήτηση για τα τρένα μονοπωλεί –και δικαίως- το ενδιαφέρον. Προσωπικά, επέλεξα συνειδητά να απέχω από κάθε δημόσια τοποθέτηση και να περιορίσω την παρουσία μου σε εκδηλώσεις που ήταν έξω από το βαρύ κλίμα των ημερών, από σεβασμό στους νεκρούς και τις οικογένειες τους. Σήμερα, περίπου ένα μήνα μετά από το τραγικό συμβάν, θέλω να καταθέσω, δημόσια, μερικές από τις ατάκτως επικρατούσες, στο κεφάλι μου, σκέψεις, ξεκινώντας από τον όρο «εθνική τραγωδία», που αποδόθηκε στο συμβάν. Ήταν πράγματι εθνική τραγωδία το δυστύχημα;
Σαφέστατα ναι και για μια σειρά από λόγους: Καταρχάς έχασαν τη ζωή τους 57, νέοι στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι και δεκάδες τραυματίστηκαν βαριά. Ήταν αδιανόητος ο τρόπος της σύγκρουσης. Δύο τρένα, που κινούνται στην ίδια γραμμή σε αντίθετη κατεύθυνση, χωρίς να το έχει αντιληφθεί κανένας επί 12 λεπτά, δεν είναι κάτι αποδεκτό στην Ελλάδα του 2023. Το σύστημα ασφαλείας της κίνησης των αμαξοστοιχιών βασιζόταν σε έναν και μόνο άνθρωπο, ο οποίος είχε ελλιπή εκπαίδευση και μηδαμινή κατάρτιση. Αναδείχθηκαν οι διαχρονικές παθογένειες των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών στη χώρα, οι κακές υποδομές και οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που δεν προχώρησαν την περίφημη πλέον 717 σύμβαση. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε και η αναμενόμενη πολιτική εκμετάλλευση του τραγικού γεγονότος με διαδηλώσεις, δηλώσεις και λοιπές πολιτικολογίες, που γιγαντώνουν τη σκιά, που πλανάται πάνω από τη Χώρα.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν είναι ούτε θυσία, ούτε ευκαιρία για την Ελλάδα. Είναι εκείνο το οριακό σημείο στη σύγχρονη ιστορική διαδρομή της Χώρας μας, που την καλεί να πάρει γενναίες αποφάσεις, διακόπτοντας οριστικά τη σχέση της με το χθες, με το λεγόμενο βαθύ Κράτος, με τις πελατειακές και συντεχνιακές διευκολύνσεις, με τα «στραβά μάτια», με εκείνες τις λογικές που μας κράτησαν πίσω. Η προεκλογική περίοδος που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει, πρέπει να γίνει πεδίο διαλόγου για την Ελλάδα της γενιάς των παιδιών μας και όχι μόνο αρένα αντιπαραθέσεων για την επόμενη κυβερνητική θητεία. Και σ’ αυτήν τη διαδικασία οφείλουμε να είμαστε (και θα είμαστε) παρόντες.
