Άλλο ένα υπέροχο έθιμο από σχολείο της πόλης μας

Το έθιμο με τα «Χελιδονίσματα»

αναβίωσαν μαθήτριες και μαθητές

του 2ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας

Μιλάνε στον «Π.Τ.» η υποδιευθύντρια κα. Αλατζιά και η γονέας και παιδίατρος κα. Σαρόγλους

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΟ ΠΟΛΥ ωραίο και ενδιαφέρον έθιμο «Χελιδονίσματα», αναβίωσαν χθες το πρωί στο σχολείο τους, μαθήτριες και μαθητές του 2ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας, προκειμένου να υποδεχθούν την άνοιξη.

Τα Χελιδονίσματα, είναι ένα έθιμο που κρατάει τις ρίζες του στην ελληνική αρχαιότητα, όταν την 1η Μαρτίου, τα παιδιά της σχολικής ηλικίας, γύριζαν από το πρωί της μέρας αυτής στα σπίτια, κρατώντας ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού και τραγουδούσαν τον ερχομό της άνοιξης και την επιστροφή των χελιδονιών.

Στο πλαίσιο αυτό, το 2ο Δημοτικό σχολείο Δράμας, που κάνει μια πολύ ωραία προσπάθεια να διατηρήσει και να μεταφέρει στην εποχή ορισμένα όμορφα έθιμα, αναβίωσε το πρωί της Τρίτης 21 Μαρτίου (χθες), τα Χελιδονίσματα. Μαθήτριες και μαθητές του Δ-2 και της ΣΤ-2 τραγούδησαν τα κάλαντα της άνοιξης στην αυλή του σχολείου.

Μιλώντας στον «Π.Τ.» η υποδιευθύντρια του σχολείου κα. Χρύσα Αλατζιά, μας εξηγεί ότι το έθιμο έχει ρίζες από τη Μινωική εποχή ακόμα, πέρασε στα αρχαϊκά χρόνια και από εκεί στο Βυζάντιο και έφτασε μέχρι τα χρόνια της τουρκοκρατίας. «Σήμερα δεν είναι και τόσο γνωστό και γι’ αυτό το λόγο προσπαθούμε να το αναβιώσουμε ώστε να μην επαλειφθεί».

Όπως σημειώνει η κα. Αλατζιά, «εκείνη την ημέρα της άνοιξης, τότε ήταν την 1η Μαρτίου και σήμερα στις 21 Μαρτίου με την εαρινή ισημερία, τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους με ένα ομοίωμα χελιδονιού και έλεγαν τα κάλαντα της άνοιξης, για να διώξουν τον κακό και άκαρπο χειμώνα για να καλωσορίσουν την άνοιξη, που είναι η αναγέννηση της φύσης, η ζωή».

Σύμφωνα με το έθιμο και όπως μας εξηγεί η ίδια, «επίσης, στα χέρια τους φορούσαν τον γνωστό μας Μάρτη, που ακόμα και στις μέρες μας έχει την ίδια λογική, για να μην μας κάψει ο ήλιος, επειδή ο ήλιος του Μαρτίου ήταν έντονος. Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, έλεγαν τα κάλαντα της άνοιξης και πρόσφεραν στο κάθε σπίτι ένα Μάρτη (τις κόκκινες και λευκές κλωστές). Το έθιμο με τις κλωστές του Μάρτη, έχει τις ρίζες τους στην κρόκη, που οι μύστες στα Ελευσίνια μυστήρια, τον φορούσαν στο δεξί χέρι ή στο αριστερό πόδι. Για τον ίδιο λόγο όπως κι εμείς σήμερα. Κι αυτό το διατηρούμε μέχρι σήμερα».

Σημειώνει ακόμα η κα. Αλατζιά, ότι «στα χρόνια του Βυζαντίου, θεωρήθηκε ειδωλολατρικό έθιμο και έγινε προσπάθεια εξάλειψής του. Επειδή όμως ο λαός μας, είναι λαός που έχει έντονη τη διατήρηση των εθίμων αυτά έφτασαν μέχρι σήμερα. Και επειδή δεν θέλουμε να εξαλειφθούν αυτά τα έθιμα, έτσι σήμερα ενημερώνουμε τα παιδιά μας να τα διατηρήσουν και να συνεχίσουν όπως και τα  υπόλοιπα έθιμα».

Με τη σειρά της, η κα. Νατάσσα Σαρόγλους, μητέρα παιδιού στο σχολείο και Παιδίατρος στην πόλη μας, βρέθηκε στη γιορτή και μίλησε για το όμορφο αυτό έθιμο στον «Π.Τ.», αναφέροντας ότι το έθιμο το γιόρταζαν στην Μυτιλήνη απ’ όπου κατάγεται, όταν ήταν  παιδί: «Επειδή η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τη Μυτιλήνη, σε κουβέντα που κάναμε με τους παππούδες, θυμήθηκα ότι στα παιδικά μου χρόνια μας δώριζαν την άνοιξη μια λαλίτσα. Στην ντοπιολαλιά έχει άλλη λέξη, η οποία σημαίνει… παίζω αυλό. Ήταν ένα παιδικό αρχαίο παιχνίδι. Στη Μυτιλήνη υπάρχει μια μεγάλη κεραμοποιία, η οποία διατηρεί όλα αυτά τα έθιμα. Αυτά τα μικρά χελιδονάκια, ανάλογα με το νερό που θα βάλουν τα παιδιά και με τη δύναμη που θα σφυρίξουν θα είναι κάτι διαφορετικό. Και όταν όλα μαζί τα παιδιά σφυρίζουν, θα έχουμε διαφορετικούς ήχους και θα είναι σαν να έρχεται η άνοιξη».