Το μυθιστόρημα «Αιλία»
της κ. Ρένας Τριανταφυλλίδου
Γράφει ο Ιωάννης Δεϊρμεντζόγλου
Δώρο Χριστουγεννιάτικο ήταν για μένα το βιβλίο της κ. Ρένας Τριανταφυλλίδου – συγγραφέως- με τον τίτλο «Αιλία». Με αυτό πέρασα τις γιορτές, συντροφιά ευχάριστη, χωρίς να νιώσω κούραση, παρ’ ότι το βιβλίο της αριθμεί 468 σελίδες.
Η αγωνία, η πλοκή του μυθιστορήματος και η άριστη περιγραφή τόπων και ανθρώπων, κινούσαν την επιθυμία μου να φθάσω σύντομα στην λύση του προβλήματος που ήταν «Το σκεύος της σοφίας».
Γύρω απ’ αυτό πλέκεται μια σπάνια και συγχρόνως παράξενη μυθιστορία, με πολλές ψυχικές εναλλαγές, χαράς, απογοήτευσης, συμπάθειας, αλλά και προσφοράς προς όλους συγχωρετικότητας, δείγματα μεγαλοσύνης της «Αιλίας».
Η Αιλία από την παιδική της ηλικία μεγάλωσε σε παιδικό Ίδρυμα, χωρίς να γνωρίσει μάνα και πατέρα. Εκεί ένιωσε όλες τις συναισθηματικές αλλαγές, δυσάρεστες συνήθως, σπάνια ευχάριστες. Τις αντιμετώπισε με σθένος, υπομονή, καρτερικότητα και ελπίδα.
Όλο το βιβλίο είναι ένα ξεχείλισμα των συγκινήσεων και των ιδεών. Κινείται ανάμεσα, σε λέξεις, συναισθήματα και εικόνες και δημιουργεί μια συναισθηματική ευπάθεια που διαχέεται σε όλο το μυθιστόρημα. Δεν διστάζω να ομολογήσω ότι σε πολλά σημεία δάκρυσα και προς το τέλος, όταν έσμιξαν πατέρας και κόρη, δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυα μου. Έκλαψα.
Ο βαθμός των ικανοτήτων της συγγραφέως – ήτις εστί και δημοσιογράφος – είναι εμφανής. Το μέγεθος του ταλέντου της, στην τέχνη του λόγου, είναι τόσο μεγάλο και γίνεται μεγαλύτερο, όσο βαθύτερα ζη τις καταγωγικές ρίζες της.
Όσο βαθύτερα απλώνει τις κεραίες τις ευαισθησίας της τόσο συγκινεί. Είναι στιγμές που η συγγραφέας γίνεται ανατόμος ψυχών. Και είναι σπουδαίο τ’ ότι η πένα της – πένα οξυγράφου συγγραφέως – αποδίδει άριστα κάθε ψυχική ταλάντωση.
Η κ. Ρένα Τριανταφυλλίδου, με το παρόν βιβλίο της βάζει στον άνθρωπο δύο βαριά χρέη. «Να δικαιώνει το περασμένο – όποιο και να ‘ναι – και να ετοιμάζει το καλύτερο μέλλον».
Στο πόνημά της αποκαλύπτεται η μεγάλη πίστη της. Μια πίστη που βρίσκεται πέρα απ’ την Θεολογία και την Θεογνωσία. Βρίσκεται μέσα στην ψυχή εκείνων που δεν είδαν τίποτα και όμως πίστευσαν. Η Αιλία πιστεύει και αγαπά. Είναι αδύνατον ν’ αφομοιώσουμε τον θάνατο χωρίς πίστη.
Δεν πιστεύει όποιος δεν αγαπάει. Και δεν σώζεται κανείς από τον δικό του πόνο, αν δεν πονέσει με τον πόνο του άλλου.
Διαπιστώνω, ότι υπάρχει ταύτιση με την Αιλία, τόση, που νομίζεις πως είναι η αυτοβιογραφία της συγγραφέως. Αλλά και πολλών ανθρώπων που πόνεσαν, υπέμειναν και λυτρώθηκαν.
Συγχαίρω την κ. Ρένα Τριανταφυλλίδου και την ευχαριστώ.
